راوی:حسین رحیمی
از طریق کنوانسیون ژنو برای اسرا حقوقی معادل ۱۵۰۰ فلوس یا ۱/۵ دینار عراقی تعیین شده بود. هر نفر موظف بود با این پول برای خود وسائل استحمام و البته تیغ ریش تراش بخرد. چون حتما باید ریش را با تیغ می زدیم در غیر این صورت کتک می خوردیم. گاهی مجبور بودیم از تیغ چندین بار استفاده کنیم ، چاره ای نبود . برای زدن ریش به آینه احتیاج داشتیم ولی در اختیار ما نمی گذاشتند. آینه من در واقع یک ورق آلومینیومی بود که به زحمت تصویر خود را در آن می دیدم. بعد از مدتی ریش خود را از روی عادت می تراشیدم.
مقداری هم برای خرید مسواک و خمیر دندان پول باقی می ماند . فروشگاهی که احتیاجات خود را از آن تهیه می کردیم حانوت نام داشت. در طول ماه دو یا سه بار، باز بود و با پول بسیار کمی که داشتیم مایحتاج خود را می خریدیم. پولی که داشتیم همان ابتدا کامل خرج می شد. فروشگاه معمولا زمانی که بچه ها حقوق می گرفتند باز بود، این طور نبود که همیشه باز باشد یا مشتری داشته باشد. بعضی اقلام بود که باید رایگان در اختیار اسرا قرار می گرفت مثل حوله، شامپو و صابون، که البته برای همین ها باید پول می دادیم. فروشنده هم یک سرباز عراقی بود.
ادامه دارد…
