راوی: مرتضی تحسینی
روز وصال ۲
اکثر بچه ها به احتمال این که مشکل کمبود آب برای گرفتن وضو باشد و نیز از فرصت کمی که برای زیارت در اختیارمان قرار داده بودند نهایت استفاده را کرده باشند، از شب وضویشان را نگه داشته بودند. پس از اقامه ی نماز ظهر و عصر و زیارت بارگاه مولای متقیان، علی(ع) که بیش از نیم ساعت طول نکشید، برای صرف ناهار به یک مکان سالن مانندی که در حرم بود رفتیم. ناهار چیزی شبیه به قیمه ی خودمان بود که در دیس های پنج، شش نفره ریخته بودند. برای اولین بار در طول اسارت بود که یک دلِ سیر غذا می خوردیم و این به لطف و عنایت آقا علی بن ابیطالب(ع) بود.
پس از صرف ناهار بارگاه اولین اسلام آورنده به رسول(ص) را به مقصد کربلا و زیارت فرزندانش امام حسین(ع) و ابوالفضل العباس(ع) ترک کردیم.
در راه کربلا و در داخل اتوبوس پی در پی برای سلامتی امام خمینی، و دیگران صلوات می فرستادیم تا اینکه به کربلا رسیدیم. مردم، از کوچک و بزرگ و پیر و جوان، اطراف اتوبوس و پیاده روها ایستاده بودند و ما را تماشا می کردند.
عده ای هم به صورت پنهانی اشک می ریختند و در حالی که دست به آسمان بلند می کردند، با زبان اشاره می گفتند: خدا کریم است و ان شاءالله آزاد می شوید و به ایران برمی گردید.
شیشه های اتوبوس بسته بود و صدا نمی آمد ولی از حرکاتشان می شد فهمید که چه می گویند.
با آن که نیروهای امنیتی زیادی در اطراف و میان جمعیت، با لباس مبدل و شخصی، همه را تحت نظر داشتند، ولی آن مردم ستمدیده، به هر طریق ممکن با ما ابراز همدردی می کردند.
قبل از این که از اتوبوس پیاده شویم، دوباره تأکید کردند که کسی حق ندارد به سجده برود، صلوات بفرستد و … ولی اسرا به حرف های آن ها اعتنایی نداشتند و با پای برهنه و با حالت چهار دست و پا به سمت صحن و سرای مولایمان، امام حسین(ع ) حرکت می کردیم.
سربازان عراقی از ترس این که مردم تحریک شوند، سریع بلندمان می کردند. بغض چندین ساله مان ترکیده بود و اشک هم یکریز از گوشه ی چشمانمان می ریخت.
در بین الحرمین و در راه حرم امام حسین(ع) پشت سر هم با صدای بلند به امام و شهدا، مسئولین نظام و … صلوات می فرستادیم و بعضی از مردم عراق نیز همراه ما، به صورت پنهانی و کمی با ترس صلوات می فرستادند. بعثی ها هم باتوجه به جمعیت زیاد اسرا و از ترس شورش احتمالی، خیلی به ما گیر نمی دادند ولی می گفتند که بعداً به حسابتان می رسیم.
ادامه دارد …
