خاطرات آزاده سرافراز زنده یاد شهاب رضایی مفرد (16)
به سمت اردوگاه
افرادی هم که نزدیک ما بودند با احتیاط فقط احوالپرسی می کردند نیم ساعتی گذشت
و گویا از رفتن بعثی ها به خارج از اردوگاه مطمئن شده بودند همگی به طرف ما چند نفر آمدند
و خوش آ مد گویی گفتند
و سوالاتی از اوضاع جبهه
و نیروها و مملکت می کردند
و ما هم در حال پاسخ به سوالات آنها بودیم که یک نفر
آهسته گفت : اطلاعات خود را تخلیه نکنید
با هشداری که این شخص داد متوجه شدیم
باید مواظب حرف زدمان باشیم چون خبر چین ها اینجا حضور دارند باید احتیاط می کردیم
چون همه را نمی شناختیم
فردی که مسئول آنجا بود و به او ارشد می گفتند جلو آمد و به ما خوش امد گفت
و جایمان را تعیین کرد
جایی که باید یک عمر آنجا می خوابیدیم ، می نشستیم ،غذا می خوردیم ,نماز می خواندیم و همه امورات زندگی را در آنجا می گذراندیم تقریبا عرض آن دو وجب (نیم متر)و طول آن کمتر از دو متر بود یعنی یک متر مربع و تقریبا به اندازه یک قبر
باید یکی از پتوها را به عنوان زیر انداز و یکی روانداز و سومین پتو را به شکل لوله شده به عنوان متکا استفاده می کردیم
البته بعدها ودر فصل سرما به هر اسیر یک پتوی دیگر می دادند
ارشد پس از استقرار ما یک سری وسایل مانند قاشق و بشقاب یک آینه کوچک استیل یک خودتراش و چند مورد دیگر که الان یادم نیست تحویل ما داد
پس از طی این مدت اسارت بقدری کتک خورده و تنبیه شده بودیم که آ نجا با توجه به اینکه اسارتگاه بود به نظرمان شبیه بهشتی بود که تصور می کردیم
ما اسیران جدید نماز مان را خواندیم ظاهرا بقیه نماز خوانده بودند
وقت شام شد سر گروه ها و مسوئلین غذا ، سفره را انداختند و ظرفهای غذا را که (قصعه )می گفتند داخل سفره گذاشتند . گرسنه بودم و عجله داشتم هر چه زودتر شام را بدهند ،کمک کردم تا سفره را پهن کنند
غذا چند تکه گوشت ریز بود که در داخل آب،آ ب پز شده
بود .خیلی گرسنه بودم .نان داخل آ ن ترید (خرد کردن نان داخل آ بگوشت )کردم و با اشتها غذایم را خوردم بچه ها چون می دانستند ما چند نفر چند روزی است چیزی نخورده ایم از سهم خودشان کم کردند و سهم بیشتری به ما دادند البته غذا هم که نبود
چیزی شبیه غذا فقط برای زنده ماندن خلاصه بعد از چند روز گرسنگی غذایی و لو اندک خوردم و خدا را شکر کردم
ادامه دارد ….
