راوی:حسین رحیمی
مشکل دستشویی های داخل و خارج آسایشگاه ظاهرن تا آخر دوره اسارت مشکلی لا ینحل باقی ماند.ساعات زیادی درون آسایشگاه میماندیم.دستشویی ها به صورت سرپایی بود. به علت کیفیت بسیار بد غذا بچه ها یا اسهال خونی می گرفتند یا دچار یبوست شدید میشدند. هر دوی این مسأله عوارض بسیار بدی برای ۶۰ نفر انسان که در محیطی بسیار کوچک در کنار هم زندگی می کردند داشت.همچنین برای اسرایی که معلول یا قطع عضو بودند این موضوع بسیار دردآور بود.و با توجه به تذکراتی که به صلیب سرخ داده میشد و یا صحبتهایی که به فرماندهان اردوگاه زده میشد که برای بهداشت افراد و اردوگاه چاره ای بیندیشند کاری انجام نمیشد.مساله حمام ها هم معضلی بود. در زمستان چون آب گرم وجود نداشت استحمام بسیار دشوار بود.از طرفی فرصت هم بسیار کم بود.بیشتر وقت آزادباش صرف ایستادن در صف دستشویی یا حمام ها میشد.اسرا کمتر می‌توانستند به ورزش کردن و پیاده روی اقدام کنند.البته اسرای سالم تر واقعا به بقیه کمک میکردند و از خود گذشتگی زیادی از خود نشان می دادند. گاهی بچه ها دارای یبوست میشدند. وقتی درب آسایشگاه را باز می کردند تعدادی از بچه ها به توالت می رفتند و شاید ۲۰ دقیقه منتظر می ماندند تا اجابت مزاج شوند ولی این اتفاق نمی افتاد. از طرفی دیگران هم داخل صف بودند تا نوبت به آنها برسد. عراقی ها نیز سر ساعت درب آسایشگاه را می بستند و باید به آسایشگاه باز می گشتیم. بازگویی این وقایع برای من دردناک است و برای بسیاری که از نزدیک ندیده اند باور کردنی نیست.
وضعیت اسفناک بود. به خاطر محیط غیر بهداشتی آنجا موهای سرم ریخت. یک بار به خاطر اینکه می خواستند من را اذیت کنند مکان خوابم را عمدا کنار توالت قرار دادند . فضا داخل آسایشگاه خیلی کم بود. به هر نفر به اندازه دو و نیم موزائیک فضا می رسید. حال فرض کنید در یک محیط بسیار کوچک ۶۰ نفر انسان کنار هم نفس بکشند و بخوابند. بچه ها شب هنگام نماز می خواندند و با خداوند راز و نیاز می کردند. چون کارهای بچه ها برای رضای خدا بود شکایتی نمی کردند. شاید اگر در کشور خود زندانی بودند اعتراض می کردند ولی دشمن همین را می خواست. دوست داشت ما از وضعیت شکایت کنیم و از خرد شدن روحیه ما لذت ببرد.
ادامه دارد…
