راوي: احمد علی قورچی
زیارت کربلا در اسارت
بعد از قطعنامه ۵۹۸ در سال ۱۳۶۷ آذر ماه همان سال بود که عراقی ها تصمیم گرفتند اسرا را به زیارت کربلا و نجف ببرند .
این تصمیم ناگهانی برای حزب بعث عراق که سال ها اسرای ایرانی را به وحشیانه ترین وجه شکنجه و آزار و اذیت کرده بود، برای آنها بهترین بهانه و موقعیت بود تا برای خود از این فرصت پیش آمده تبلیغات خوبی کند و آنها با این استدلال که اسرای ایرانی مهمان ما هستند، تصمیم گرفتند این موقعیت را هر چه زودتر فراهم کنند .
اما از طرفی بنظر می رسید که قبل از تصمیم رییس جمهور وقت عراق (صدام حسین) پیشتر مرحوم *سید علی اکبر ابوترابی* بعد از آتش بس، این در خواست را با صلیب سرخ مطرح نموده بودند، که بعد از کش و قوس های فراوان آنها تصمیم به بردن اسرا به زیارت عتبات عالیات نمودند.
رییس جمهور وقت عراق در مصاحبه ای گفت : ما اسرا را به زیارت اماکن متبرکه خواهیم برد و این سخن سریع در دایره وسیعی انعکاس یافت و بعد از مدت زمان کوتاهی فرمانده اردوگاه بعثی، این خبر را به گوش اسرای در بند رساند .
از طرفی اسرا خوشحال بودند که بعد از سالیانی در پشت این دیوارهای بلند غربت و ماتم کده و پر از اضطراب، دعایشان به اجابت رسیده و می خواهند به یاری خدا و ائمه اطهار (ع) به زیارت بارگاه ملکوتی مولای متقیان، امام اول شیعیان جهان اسلام، حضرت علی ابن ابیطالب و همچنین زیارت حضرت سید الشهدا امام حسین (ع) و برادر و یار باوفایش حضرت ابوالفضل العباس (ع)شرفیاب شوند.
اما از طرفی اسرا بیم ان داشتند که مبادا آنها از این مسئله سوء استفاده و این کار را به نفع خود در مجامع بین المللی و …. عنوان کند که ما با اسیران چنین و چنان رفتار می کنیم و با رأفت و مهربانی آنها را به زیارت اماکن مقدسه می بریم و تا حدودی این تبلیغات و فیلمبرداری ، افکار جهانیان را به نفع خود شکل دهد و به مسائل سیاسی کشورمان و غیره لطمه ای وارد شود .
بخاطر همین مسئله اکثر اسرا مخالف رفتن بودند و عده ای هم موافق .
اما بعد از مشورت و هماهنگی ارشدهای آسایشگاه و افراد ان آسایشگاه به این نتیجه رسیدند که اول باید گربه را دم حجله بکشند .
ادامه دارد…
