راوی: مرتضی تحسینی
حاج صدام آل کثیر
یکی از شیرمردانی که در افزایش روحیه یِ بچه ها تأثیر بسزایی داشت، پیرمرد مومن، متین و سخنوری بود به نام حاج صدام یا عمو صدام!(1)
عمو صدام همه ی صحبت هایش از روایات، قرآن و حدیث بود. موقعی که سخنرانی داشت آسایشگاه پر می شد و غذا کم می آمد. (2) او آنقدر شیرین و جذاب صحبت می کرد که به دل بچه ها می نشست و همیشه قبل از صحبت هایش این
حدیث زیبا را می گفت:
قال علی(ع): «خَیرُ الکَلامِ ماقَلَّ و دَلَّ». (3)
چهار، پنج سال از اسارتم می گذشت که او را به اردوگاه ما آوردند. در لحظه ی ورود نگهبان عراقی از او پرسید: شسمک؟ (اسمت چیست؟) گفت: صدام!
نگهبان عراقی با تعجب و با لحن تندی دوباره پرسید: أنت صدام؟! (تو صدام هستی؟!)
گفت: بله!
نگهبان اسمش را نوشت و فرستاد به آسایشگاه و بعد پیش فرمانده اش رفت و گفت: یک اسیری آمده که اسمش صدام است!
فرمانده که به نظرش سوژه ی خوبی برای اذیت کردن و دست انداختن پیدا کرده بود، در زمان آمار به همراه نگهبانان به آسایشگاه آمد. همین که رسید به دور و بر نگاهی انداخت و پرسید: ِون صدام ؟! (کو صدام؟!)
– پیرمرد به آرامی بلند شد و جواب داد: من صدام هستم!
– تو دزد و دروغگو هستی!
– با خونسردی گفت: آقای فرمانده من چه دزدی کردم؟!
– تو اسم قائد (رهبر) ما رو دزدیدی!
– با نهایت غرور و شجاعت پرسید: رهبر شما چند سالشه؟
– پنجاه و هفت سال!
– من هفتاد سالمه و اگه دزدی در این میون باشه، این رهبر شماست که اسم منو دزدیده!
فرمانده عراقی در حالی که حسابی کِنِف شده بود و از شدت خشم و عصبانیت می لرزید، هرچه کرد نتوانست چیزی بگوید.
به نگهبانها گفت: آمار را بگیرند و خودش سرش را پایین انداخت و رفت.
*پي نوشت:*
1. صدام آل کثیر که بعدها نام حاج حبیب را بر خود گذاشت و همه او را به این اسم می شناختند. چند سال پیش به رحمت خدا رفت.
2. کمبود غذا به دلیل تجمع اسرای آسایشگاه های دیگر بود که برای شنیدن سخنان عمو صدام آمده بودند و در نهایت این کمبود از طریق سایر آسایشگاه ها جبران می شد.
3. بهترین سخن آن است که کوتاه و قابل فهم باشد[و به مقصود راهنما باشد]
(کم گوی و گزیده گوی چون در)
*ادامه دارد…*
