خاطرات آزاده سرافراز زنده یاد شهاب رضایی مفرد (17)
به سمت اردوگاه =🌹🌹🌹
هنگام غذا خوردن با افراد گروه آشنا شدم یکی از آنها ابوالفضل اهل اصفهان بود
مهربان بود و زحمت کش و روحیه ی بسیار خوبی داشت
و ما را راهنمایی می کرد و در جریان خیلی از مسائل آسایشگاه قرار داد .بعد از غذا چای آوردند لیوان های چای را که در داخل کیسه بود در آوردیم .یک لیوان چای سهم ما بود ما چای را با قند می خوردیم ولی آنها شکر را در داخل چای می ریختند آن هم خیلی کم اما برای ما که چند روزی گرسنه و تشنه بودیم و کتک مفصلی هم خورده بودیم اردوگاه حکم بهشت را داشت
در چهره بچه ها آثار معنویت موج می زد و از طرف دیگر چهر ه های تکیده ی آنها خبر از آزار و اذیت و گرسنگی می داد .
تا پاسی از شب بچه ها با انواع سوال از ایران و جبهه ها دورمان را گرفته بودند تقریبا ۵۰ نفر در آسایشگاه بودند طول آسایشگاه ۱۷ متر و عرض آن حدود ۶ متر بود آسایشگاه ۱۷ یکی از ۸ آسایشگاه قاطع سه بود
ما قبل از آمدن به اردوگاه در زندان بغداد در مورد اردوگاه اطلاعاتی به دست آورده بودیم قطعا وضع در اردوگاه
بهتر بود ورسیدن به اردوگاه و خلاص از زندان بغداد برایمان رویا شده بود با اینکه روزهای سختی را در اردوگاه گذراندیم اما هر چه بود از زندان بغداد بهتر بود
آسایشگاه ۱۰ تا پنجره داشت که با حفاظ های آهنی محکم شده بودند
آن شب خیلی طولانی بنظر می آمد ساعت ها خوابم نبرد و به گذشته فکر می کردم و هنوز در سرم خیال استخبارات ، تنبیه و کتک هاو نا سزاها می چرخید و اینکه سر نوشتم چه خواهد شد آیا پدر و مادرم از وضعیت من خبر دارند
و خیلی فکرهای دیگر با این حال از اینکه در آسایشگاه و کنار عده ای از هموطنانم هستم احساس خوبی داشتم و اردوگاه را ایران کوچکی می دانستم چون از تمام نقاط ایران در این اردوگاه حضور داشتند
ساعت ۱۰ یا ۱۱ شب بود که ارشد اعلان خاموشی کرد و نیمی از مهتابی ها را خاموش کرد ایت اعلان یعنی وقت خوابیدن است ودیگر رفت و آمد و صحبت کردن مجاز نبود نزدیکی های اذان خوابم برد با صدای اذان از خواب بیدار شدم اسرا جلوی آسایشگاه صف کشیده بودند
ظرف سفالی بزرگی بود به نام حبانه که زیر آن تشتی بود بچه ها با نصف لیوان آب وضو گرفتند و تعدادی هم در صفی نشسته بودند
تا به نوبت پشت پتویی بروند
که یک سطل ۶۰ لیتری جهت رفع حجت (فقط ادار) گذاشته بودند .
ادامه دارد 🌹🌹🌹
