راوی : محمد. حسن کافی
در بیمارستان تموز یک نیروی خدماتی عراقی بود که جاسم نام داشت و مسئول آوردن غذا و انجام بعضی کارهای خدماتی بود در اثر مراودت با اسرای ایرانی ، چند کلمه ای هم فارسی یاد گرفته بود و اظهارمی کرد که شیعه و اهل نجف است و از امام به نیکی و احترام یاد می کرد و از صدام ابراز انزجار می نمود به جمع اسرا هم با جان و دل رسیدگی می کرد زمانی که من در آن سالن بستری بودم ایشان از طریق سرنگی بزرگ مواد غذایی را به من می داد شبها و یا ظهرها اگر سوپ یا آش ( به قول خودشان شوربا ) داشتیم آب آن را جدا می کرد و از طریق سرنگ و شلنگ به معده من می فرستاد صبحها سعی می کرد برایم شیر بیاورد و در برخی مواقع هم چای به من می داد از رفتارش معلوم بود که با جان و دل خدمت رسانی می کند و برخورد او با سایر عراقیها متفاوت بود در تغذیه از راه شلنگ و سرنگ هیچ مزه ای احساس نمی کردم و خوردن و آشامیدن برایم لذتی نداشت فقط جهت زنده ماندن ناچار بودم که این وضعیت را تحمل کنم در آنجا فهمیدم که یکی از نعمتهایی که خداوند به انسانها ارزانی کرده لذت خوردن و آشامیدن است زیرا اگر حس گرسنگی و تشنگی و لذت خوردن و آشامیدن نبود شاید انسان از فرط ضعف تلف می شد.
حدود چهل روز به همین منوال در سالن بیمارستان تموز گذشت در طول این مدت ، هر چند روز یکبار پزشک عراقی به اسرای مجروح سر می زد در یکی از این روزها دکترعراقی دستورترخیص من و چند نفر از مجروحین را صادر کرد و قرار شد ما را به اردوگاه ببرند یک روز تعدادی از مجروحین اسیر را با رعایت تدابیر شدید امنیتی سوار ماشین کردند و به طرف اردوگاه حرکت دادند پس از طی مسافت چند کیلومتری به محوطه ای که با سیم خاردارها احاطه شده بود وارد شدیم و ماشین ما را در مقابل یک ساختمان دو طبقه پیاده کرد هر یک دشداشه ای به تن داشتیم چند نفر از نیروهای اسیر ایرانی کمک کردند تا از ماشین پیاده شویم سپس ما را به طرف سرویس بهداشتی و حمام که در گوشه ساختمان قرار داشت بردند تمام لباسهای ما را کندند و لخت مادرزاد شدیم یکی از آنها که بشیر نام داشت شروع به نظافت من با یک خود تراش و تیغ کرد و پس از استحمام و نظافت ما را به یک سالن که تخت هایی در آن قرار داشت و تعدادی مجروح مثل ما در آن بستری بودند وارد کردند بله ما وارد بیمارستان کمپ 8 اسرای ایرانی ( اردوگاه عنبر) شده بودیم.
ادامه دارد …
