💢 یکساله بودم ؛ که راه رفتن رو شروع کرده بودم ؛ هم تعجب و هم تحسین و به به چه چه ؛ اطرافیان بلند شده بود ؛ من شاد و بی خیال دنیا و آدمای اطرافش بودم؛
اما گویا مادرم نگران بود؛ تا اینکه ؛ اون تعجب و به به و چه چه مردم ؛ من و خانواده ام رو گرفتار کرد
🤭 و من بیمار شدم 🤭
💢 پزشکان متناوب ؛ درمان های متفاوت ؛ اما گویا سرنوشت چیز دیگری رو برای من رقم میزد ؛
کم کم راه رفتنم مختل شد ؛ بعد از چند روز دیگه توانایی ایستادن و راه رفتن نداشتم و هر روز بدتر از دیروز ؛ و من زمینگیر شدم؛عضلات پاهام کوچک و کوچکتر میشد و بر عکس شکمم و جمجه ام هر روز بزرگ و بزرگتر میشد؛به قول مادرم که سالهای بعد برایم تعریف میکرد مثل “کلپاسه ” شده بودم.
💢 شش سال گذشت؛همه پسرهای محله آماده رفتن به کلاس اول می شدند؛اما من با اون شکل قیافه ای که داشتم و پاهای فلج باید زندگی میکردم ؛
دیگه درخت سیب باغچه برام معنا نداشت؛ ماهیای زرد و قرمز حوض شادم نمیکرد ؛صدای چوغوکای توی سولاخ سومبه های دیوار خونه برام مفهومی نداشت ؛بال و پر زدن کفتر چاهیای زیرشیروونی آرزوم نبود
💢 دراز کشیدن روی تخت چوبی کنار حیاط ؛کار هر روزم بود ؛وقتی بابام بغلم میکرد تا بزارم روی اون تخت ؛ صدای قلبش تو گوشم بود اما شاد نبود ؛
با دستای لاغرم میتونستم مگسایی که دور و ور وزوز میکردن از روی کله ام دور کنم ؛ کار مامانم تو این شش سال ؛ گریه بود و راز و نیاز ؛تا اینکه روز وعده خدا فرا رسید.
🌺وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجعَل لَهُ مَخرَجًا
☘ إِ نَّ اللَّهَ بالِغُ أَمرِهِ ☘
و خداوند جواب گریه های مادرم و پاداش نماز شب های پدرم را داد
☘ کنار حیاط خانه روی همون تخت چوبی افتاده بودم ؛ مامانم چادر به کمر؛ حیاط را آب و جارو میکرد. درب خونه باز شد ؛ سیدی زیبا از درب حیاط اومد توی خونه چشمام به روی چون ماهش خیره شد غنچه لباش شگفته و با اشاره دست به من میگفت: پاشو بیا اینجا
☘ با زبان کودکی فریاد زدم مامان مامان ؛ اون آقاهه میگه پاشو بیا مادرم نگاهی بطرف در حیاط کرد:
کیه هاشم جان ؛ کسی اینجا نیست
☘ اما من اون آقا رو میدیدم ☘
از جا بلند شدم پاهای لاغرم به لرزه افتاده بود؛ از سنگینی سرم ؛تلو تلو میخوردم ؛ اما به طرفش دویدم و مادرم به دنبال من ؛ و فریاد میزد:
آقا رضا ؛ آقا رضا ؛ آقا رضا
