راوی : احمدعلی قورچی
منبع : سایت روزنامه ایران
بهمن ماه سال ۱۳۶۱ عملیات والفجر مقدماتی، دو تیر به پای راستم خورده بود و یک ترکش به دست چپم. دستور عقب نشینی بچه ها چند لحظه قبل صادر شده بود و هر کس می توانست خودش را از معرکه نجات می داد. نزدیک من حدود ۶-۵ مجروح روی زمین افتاده بود و هر لحظه یکی از آنها شهید می شد. یادم نمی رود که در همان روز مجروحی را دیدم که از شدت درد از من می خواست که با یک تیر خلاصش کنم، اما به هیچ وجه حاضر نشدم و فقط به او دلداری دادم و وقتی چند قدم از او دور شدم، دیگر فریادش را نشنیدم.
انگار عراقی ها به عملیات پی برده بودند. گلوله های جورواجوری که از زمین و هوا آتش می ریختند، خیلی از حدس ها را به یقین نشانده بود. بله؛ معلوم بود که دست خیانتی از آستین بیرون آمده است.
هنگام عقب نشینی، یکی از بچه هایی که من را می شناخت دید و اصرار داشت که مرا به عقب ببرد. با انکار نپذیرفتم و به او گفتم: تا خودت تیر نخوردی برگرد عقب! که قبول کرد. دیدم چاره ای ندارم جز آنکه با همان بدن مجروح شروع کنم به درست کردن یک سنگر. فقط به اندازه ای که بتوانم مقداری از خاک های رمل آن میدان را کنار بزنم و با هزار زحمت خود را در یک گودال کوچک جا بدهم، کارم را تمام کردم. وقتی داشتم خاک ها را کنار می زدم، تیرهایی بود که به طرفم می آمد. اشتباه نکرده بودم، انگار دوربین سیمینوف یک عراقی کلید شده بود روی من. شاید حدود ۱۰۰ تیر زد اما به لطف خدا هیچ کدام کارگر نشد.
شب شد؛ *اولین شبی* بود که در بیابانی برهوت، تک و تنها می ماندم. بهمن ماه بود و شب ها سرد می شد. تا صبح همان جا ماندم. ظهر هوا خیلی داغ شده بود، تشنگی امانم را بریده بود. آب قمقمه ام تمام شده بود. آن روز هواپیما وهلیکوپترهای عراقی مدام روی منطقه عملیاتی پرواز می کردند و از زمین هم گلوله بود که آتش می ریخت. سرم را از همان سنگر بی در و پیکر آوردم بالا، دیدم در حدود ۶۰۰ – ۵۰۰متری ام عراقی ها در گروه های ۶-۵ نفره با فاصله های ۵۰۰ به ۵۰۰ متر دارند منطقه را وارسی می کنند. صفی از تانک و ادوات زرهی آنها را هم دیدم. سرم را پایین آوردم و بلافاصله صدها گلوله به سمتم سرازیر شد، حسابی ترسیدم. می دانستم که خودم، خودم را لو داده ام! حدود ۳ دقیقه اطرافم را کوبیدند، اما خوشبختانه غیر از دو ترکش نازک، چیز دیگری به من اصابت نکرد.
*ادامه دارد…*
