راوی احمد علی قورچی
زیارت کربلا در اسارت
حدود بیست دقیقه تا نیم ساعت داخل حرم بودیم که بعد از ان نگهبانان عراقی با زحمت و سرو صدا اسرا را از صحن حرم به بیرون هدایت نمودند . بچه ها هم چون تشنه ای که اب را بوییده و بعد از سالیانی از کویر و خشکی به اب زلال دریای بیکران الهی رسیده بودند بر عطششان افزوده شده بود که با زور و هل و تشر، مامورین از حرم بیرون رانده شدند .
وقتی که همه به صف شدیم مقصد بعدی ما زیارت یار تشنه لب و با وفای امام حسین (ع) سقای کربلا حضرت ابوالفظل العباس بود که حدود دویست ،یا سیصد متر فاصله داشت . در دو سوی بین الحرمین جمعیتی از اهالی کربلا نظاره گرمان بودند . حزن و اندوه را بیشتر از هر چیز دیگری در چهره هایشان نمایان بود . زمان بسرعت میگذشت و ما باید از این فرصت اندک و طلایی بهترین بهره ها را میبردیم ، و با اقای خودمان درد دل میکردیم . زمانی که به داخل حرم رسیدیم ، چون حرم قبلی دعا و راز و نیاز اسرا به گوش مردم عراق که بیرون ایستاده بودند هم میرسید .کسی جلودار،، های ، های گریستن اسرا نبود و داخل حرم عجب حسینه ای شده بود . هر کس بگونه ای با اقای خود درد دل میکرد .بعد از نماز و زیارت بچه ها شروع به تمیز کردن ضریح مقدس و اطراف ان نمودند . انقدر گرد و غبار بر ضریح و فرشها و .. نشسته بود که گویی سالهاست غبار روبی نشده بود . هر چند که عراقیها خیلی از قمر بنی هاشم میترسند هم در کتک کاری و شکنجه ها در اردوگاه وهم در حرم حضرت ابوالفظل العباس (ع) شاهد این ماجرا شدیم .در حرم فوق عده ای از ماموران امنیتی و حتی نگهبانان از ترسشان داخل نیامدندو بقیه هم کاری بکار بچه ها نداشتند و اعتراض انچنانی هم نمیکردند . و همین مسئله باعث شد تا نسبت به زیارت قبلی دقایق اندکی را بیشتر بگذرانیم . وقت حدود نیم ساعت هم بسرعت سپری شد و مجددا باید بالاجبار و بر خلاف میل باطنی خود انجا را ترک میکردیم .
مجددا در محوطه حرم به صف شدیم و به طرف اتوبوسها و در میان انبوه مردم عراق در حرکت بودیم و اکثر انها و حتی کودکان معصوم فارغ از همه جا برایمان دست تکان میدادند و ابراز خوشحالی میکردند .
وقتی مجددا سوار اتوبوسها شدیم و نفرات کامل شد راننده
اتوبوس به زحمت میتوانست ارام ارام وبا کمک نیروهای امنیتی سیل جمعیت را بشکافت و به مسیر خود ادامه دهد .
ادامه دارد…
