راوی: مجید شایان
خلاصه روز ۸ آذر ۱۳۶۱ حدود ساعت ۱۰ صبح حاج رسول اسکندر را از جمع ما بردند و پس از یک ساعت عبدالمطلب رشیدی را که اهل شیراز و گلوله ای در گوشش متوقف شده بود را پیش ما آوردند اینقدر نگاهش می کردیم بنده خدا را که به سخن آمد و گفت: بخدا من ستون پنجم نیستم 😳چرا اینجوری مرا نگاه می کنید؟ من هم سریع گفتم : آخه می خواهیم برای شام یه لقمه چپت کنیم آیا حاضری؟ و همه با هم خندیدیم😆😁😆 کم کم نحوه عملیات و مجروح شدن و اسارت خود را شب ها برای یکدیگر تعریف می کردیم و چون ایام محرم بود نوحه ای می خواندیم وبه طور نشسته و دراز کش سینه می زدیم ، علی جوادی هم که گوشش نمی شنید هر کاری می کردیم او هم انجام می داد. بعضی اوقات در گوشش نوحه می خواندیم تا بشنود، مرتب می گفت : توی گوشم صدای چشمه و نهر آب و شرشر رودخانه می آید و خواب دو پسرش (روح ا… و محسن ) را در ایران می دید . البته بعدا در اردوگاه به خاطر نامه هایش عراقی ها فکر می کردند برای روح ا… خمینی و محسن رضایی می نویسد و بارها پاهایش را فلک نمودند. ولی قلبی چون آیینه صاف و پاک داشت. ۳روز بعد دکتر(سرگرد) برای معاینه آمد و گفت مجید ( وقب) شینهو؟ در جواب گفتم: آمدن تاریکی(come dark) به عربی و لاتین جواب دادم . خیلی تعجب کرد و گفت: احسنت معلومه خوب مطالعه کردی بعد سید صلاح آمد: گفت کسی اینجا انگلیسی صحبت کرده گفتم: بله فقط ۲ کلمه درجواب گفت : دیربالک علی نفسک= مواظب خودت باش ، علت را پرسیدم گفت : دکتر وحشت زده به دیگر افسران گفته یکی از این اسرا زبان انگلیسی می داند وقتی افراد صلیب سرخ بیایند این اسیر مایه ی دردسر و آبرو ریزی برای ما می شود . حواستان به او باشد. سید صلاح ناگهان چشمش به لیوان شیشه ای روی میز افتاد و گفت : این لیوان از کجا آمده ، گفتم : خودت برایمان آوردی ، این لیوان را از شیشه سان کوئیک درست کردیم ، با باند پانسمان دور شیشه حرارت ایجاد کردیم و روی همان حرارت آب سرد ریختیم و شیشه به دو نیم قسمت شد و حالا برای هر شیشه یک لیوان داریم. سید صلاح گفت می توانم یکی از لیوان ها را برای مادرم هدیه ببرم . گفتیم : ۲ تا لیوان ببر یکی برای مادرت و یکی برای خواهرت خوشحال شد و دوباره سعدون را صدا زد تا برود و برایش ۲تا سان کوئیک پرتقال دیگر بگیرد و فورا برای ما بیاورد….. خوب امشب زیاد شربت پرتقال خوردید
ادامه دارد…..
