آخرین اعزام : قسمت بیست و هشتم

خاطرات زنده یاد شهاب رضایی مفرد

به سمت اردوگاه
در عراق بر عکس ما چای را با شکر می خورند آنها برای دم کردن چایی دیگ بزرگی را پر از آب می کردند هنگامی که آب به جوش می آمد چایی را با کمی شکر داخل آن می ریختند چای عراقی ها پر رنگ بود
با استکان های کوچک کمر باریک و تا نصفه هم پر از شکر غذا و چای را خیلی زود تقسیم می کردند
ما که عادت به زود خوردن شام نداشتیم مجبور بودیم غذا و چای را داخل پتو بپیچیم تا گرم بماند
و بعد از پایان ساعت هوا خوری و داخل باش و اقامه ی نماز مغرب و عشاء بخوریم چای وقتی ولرم می شد
یا سرد شیرینی اش کم می شد و چیز بی مزه ای می شد که قابل مصرف نبود
بچه ها تصمیم گرفتند خودشان قند درست کنند
و تعدادی از بچه ها که قبلا در قنادی کار کرده بودند مسئولیت این کار را برعهده گرفتند از عراقی ها خواستیم سهمیه شکر ما را خشکه بدهند و داخل دیگ نریزند
فبول کردند در اولین مرحله بچه ها بوسیله ی چراغ علاء الدینی که به هر آسایشگاه داده بودند با سهمیه ۴ لیتر نفت در هفته شکر را آب کرده ودر سینی هایی که از آشپزخانه امانت گرفته بودند
پهن کردند
قندی که از این کار بدست آمد قند سفتی بود مثل سنگ که اصلا قابل خوردن نبود و دندان شکن
اما بعدها یاد گرفتند که شکلات و شکر پنیر هم درست کنند
همچنین خمیر نان های خشک شده را جمع می کردیم
و آنها را جایی نگه می داشتیم تا در مراسم های خاص مذهبی و جشن ها از آنها کیک و شیرینی درست کنیم
بعدها وقتی ۴۱ نفر از ما را به همراه ۱۱۰ نفر دیگر از سایر اردوگاهها به اردوگاه تکریت پنج منتقل کردند خواستیم
تجربه ی خودمان را در مورد ساخت قند و شکر پنیر به آنها منتقل کنیم
متوجه شدیم که آنها تجربه و مهارت بیشتری از گروه ما دارند
یکی از بچه ها که اسمش علی بود و اهل شوش دانیال
نقش مترجم ما را داشت ما زبان عربی را در اردوگاه یاد گرفته بودیم اما حاشا می کردیم چون اگر می گفتیم عربی بلدیم کتک بیشتری به ما می زدند که شما عربید پس چرا آمدید با ما که عربیم بجنگید ؟
یک روز عصر کنار هم نشسته بودیم و چایی می خوردیم یک دفعه قند پرید گلوی علی نفسش بند آمد و چیزی نمانده بود که خفه شود
رنگش کبود شده بود و وسط آسایشگاه داشت غلت می زد از جایم پریدم و دو دستم را به هم مشت کرده محکم کوبیدم وسط ستون فقراتش که یک دفعه قند از گلویش بیرون پرید
نفسی تازه کرد و رنگش بهتر شد سربازان بعثی بی تفاوت از پشت پنجره ما را تماشا می کردند

ادامه دارد .