آخرین اعزام : قسمت نهم

خاطرات آزاده سرافراز زنده یاد شهاب رضایی مفرد (9)

آغاز راه =🌹🌹🌹

بادست های بسته وارد اتاق بزرگی شدیم ، مانند این بود که چند تن وزنه به دستم آویزان کرده‌اند.
قدرت تکان دادن آنها را نداشتم ,روی صندلی نشستم ، اما تشنگی امانم را بریده بود لب هایم از خستگی بهم چسبیده بود
اولین چیزی که در اتاق نظرم
را به خود جلب کرد پارچ آبی پر از یخ روی میز بود بلورهای یخ های داخل پارچ پیش چشم من مانند رقاصه های افسونگری شده بودند
که می رقصیدند و تمام عشوه گری های خود را به کار می بردند تا مرا به زانو دراورند به نظرم رسید این کار آنها ترفندی برای گرفتن اقرار از ماست لحظه ای به یاد امام حسین (ع)و یارانش افتادم و مرام برادرش ابوالفضل عباس (ع)
فرمانده ی پادگان روبروی من نشسته بود مردی چاق و گنده و با توجه به اینکه متوجه تشنگی و عطش من شده بود روبروی من به عمد با پارچ آب یخ بازی می کرد من در مصاف تشنگی و آزمایش ایمان خودم قرار گرفته بودم
باید مقاومت خود را امتحان می کردم و بهترین راه این بود که تصور کنم روزه هستم
و همین تصور کمی آرام تر شدم و تمام سعی خود را بکار بستم تا کمتر به آب و یخ و پارچ فکر کنم
زمان به کندی می گذشت با اینکه فرمانده ی پادگان دیگر کمتر حرف می زد ولی همچنان بلا تکلیف نشسته بودم و انتظار می کشیدم
او می دانست چرا منتظر است اما من در بلاتکلیفی محض بسر می بردم در نتیجه انتظار من آزار دهنده بود و گذر زمان را برایم سنگین تر می کرد در آن لحظه که سکوت مرگباری بر فضا حاکم بود سرنوشت خود و خانواده ام فکر می کردم تصور اینکه خانواده ام زمانی که بشنود اسیر شده ام چه حالی به آنها دست خواهد داد برایم مهم بود مادرم را مجسم می کردم که از شنیدن خبر اسارت من بیهوش بر روی زمین افتاده و همسایه ها را می دیدم که بصورتش آب می زنند و با گوشه چادر شان عرق صورتش را پاک می کنند .با این افکار بازهم یاد اسرای کربلا افتادم و رفتار اهل شام و لشکر یزید با اسرا
و صبر و مقاومتی که آنها از خود نشان دادند تا در نهایت اسراپیروز میدان شدند و خواری برای دشمنان ماند
ابن لحظات بسیار سخت و طولانی سپری شد اما حسن خوبی که داشت محک زدن خودم بود و حس اینکه باید خودم را برای روزهای سخت تری آماده کنم باعث شد اراده ی خودم را تقویت کنم تا آمادگی بیشتری پیدا کنم

ادامه دارد 🌹🌹🌹