خاطرات آزاده سرافراز زنده یاد شهاب رضایی مفرد (15)
به سمت اردوگاه
زخمی ها را به طرف سمت راست بردند که ظاهرا درمانگاهی آنجا بود و ما چهار نفر بودیم دستور دادند کنار دیوار ساختمان دوم که سمت چپ بود بنشینیم سرگرد محمودی دقیایقی با تهدید و اربده وضعیت این مکان را شرح داد
متوجه شدم اینجا اردوگاه اسیران ایرانی است
و افرادی که برای گرفتن غذا به آ شپزخانه می رفتند در واقع مانند ما اسیر بودند
یکی از سربازان بعثی با تحقیر و عصبانیت دو پتو و یک کیسه انفرادی جلوی هر نفر پرت کرد داخل کیسه یک دست لباس فرم خاکی رنگ و یک حوله بطول یک متر و به عرض نیم متر و یک دست لباس زیر و یک جفت دمپایی بود
ما را به حمام فرستادند
هر ساختمان که بعدها متوجه شدم به هر ساختمان قاطع می گویند دارای ۴ آسایشگاه در طبقه اول و ۴ آسایشگاه در طبقه دوم بود و راهرویی سر پوشیده به عرض دو متر جلوی آسایشگاها بود
قبل از آسایشگاها سرویس های بهداشتی بود و تعدادی روشویی و چند سینک بزرگ برای شستن لباس و ۹ تا دستشویی و ۳ تا دستشویی ایستاده و حمام وجود داشت
وقتی وارد رختکن حمام شدیم یکی از سربازان گفت لباسهایتان را در آورید
باید همه سوازنده شوند
و بعد از حمام لباس جدید را به تن کنید
چاره ای جز انجام این کار نداشتیم
بعد از چند روز شکنجه و بازجویی تشنگی و گرسنگی حمام خیلی چسبید یک دل سیر از آب ولرم حمام که توسط آفتاب گرم شده بود نوشیدم
بطوری که دل درد گرفتم
طبق دستور باید ریشهایمان را با نصف تیغی که داده بودند می تراشیدیم
من هنوز ریشی در صورت نداشتم و از تیغ زدن رهایی یافتم بعد از حمام لباس های جدید اسارت را پوشیدم یادم نیست ساعت چند بود
اما هوا تقریبا تاریک شده بود ما را به طرف آسایشگاه ها بردند روی اولین آسایشگاه نوشته شده بود قاعه ۱۷ یعنی آسایشگاه ۱۷
اسیران از پشت پنجره ها ما را تماشا می کردند
وقتی در را باز کردند سه قفل بزرگ به در زده بودند درهایی که از ورق های آهن ساخته شده بود سرباز بعثی در را باز کرد ما را به داخل آسایشگاه ۱۷ بردند و به بقیه اسرا گفتند که کسی حق نزدیک شدن و حرف زدن با اسیرا ن جدید را ندارد
اسیران را شمردند ودر را پشت سر خود بستند و رفتند
بعد از رفتن آنها بچه ها با اشتیاق خاصی به ما نگاه می کردند
ادامه دارد 🌹🌹🌹
