خاطرات زنده یاد شهاب رضایی مفرد
آغاز راه
در آسایشگاه شماره ۱۳ بودم و صدای ساز و آواز را می شنیدم خودم را به آرامی و تا حدودی نیم خیز به راهروی وسط رساندم از بالکن به محیط اطراف تسلط داشتم و آنها را می دیدم با خودم فکر کردم این رسوایی به بار آمده رابه حساب همه ی اسیران ایرانی خواهند گذاشت و دائم چیزی در ذهنم می جوشید که باید کاری انجام بدهم کاری بکنم که کثافت کاری این عده خنثی شود و می دانستم که در آن شرایط کوچک ترین جرقه به آتش سوزی مهیبی تبدیل خواهد شد ودر ذهنم مرور می کردم که این جرقه را چطور ایجاد کنم
چشمم به دمپایی افتاد که در گوشه ای افتاده بود و عده ای که در گوشه ای در کنار ایستاده بودند و صحنه ی بیرون را تماشا می کردند اما می شد فهمید خون دل می خورند بدون اینکه به عواقب کار فکر کنم شروع به پرتاپ دمپایی و کفش و صابون ها به طرف آنها کردم همین جرقه آتش خشم برادران را هم شعله ور کرد هر چه به دستشان می رسید از بالا و پایین پرت می کردند بعثی ها برای ساکت کردن ما و خبر نگاران برای عکس وفیلم گرفتن توجهشان بطرف ما جلب شد اما شدت عمل بقدری سنگین و سریع بود که فقط توانستند وسایل سبک خود را بردارند و از معرکه فرار کنند
افراد خائن و خود فروخته را هم از آنجا دور کردند بعثی ها که نقشه هایشان نقش بر آب شده بود با باتون و سنده به جان ما افتادند چهار تا از آسایشگاه ها با هم به سمت عکاس ها و وسایل عکاسی و فیلمبرداری حمله بردند و دوربین فیلمبرداری را شکستند افراد طبقه ی بالا هم به پایین آمدند یکی از برداران که یک پایش قطع شده بود از عصایش کمک گرفت و دوربین فیلمبرداری را شکست سروان علی معاون اردوگاه که به بیرون از اردوگاه فرار کرده بود دستور به تیر اندازی هوایی داد دیگر نه خبر نگاری بود و نه عکاسی و نه عروسک خیمه شب بازی .
فکر کردیم کار تمام شده است شورش ما در مقابل بعثی ها مسلح پیروزی بزرگی به حساب می آمد و با غرور این پیروزی بدست آمده را بهم تبریک می گفتیم و شادی می کردیم یکدفعه دیدم افسر بعثی به نام عاشور سربازان را پشت سیم خاردار جمع کرده و جوخه ی اعدام تشکیل داده است بیشتر اسرا داخل آسایشگاه به خیال اینکه ماجرا تمام شده است مشغول بحث درباره ی اصل ماجرا بودند
ادامه دارد .
