راوی : محمد. حسن کافی
صبح روز 25 فروردین سال 1362 درحالی که بدن نیمه جانم از شدت مجروحیت درمنطقه عملیاتی والفجر یک به زمین افتاده بود و در اثر مجروحیت شدید از شب گذشته تا صبح بارها به حال آمده و از حال رفته بودم احساس کردم هوا در حال روشن شدن است به یکباره با خود فکر کردم نماز صبح را چه کنم به جهت خون زیادی که از بدن رفته بود امکان حرکت نداشتم و به جهت مجروحیت شدید و اصابت تیر مستقیم به ناحیه فک وصورت ودندانها نیزامکان سخن گفتن نداشتم تمام وجودم درخاک وخون غوطه ور بود نمی دانم چگونه فقط می دانم که با اشاره هم که شده بود با همان حال که بدنم به روی خاکها افتاده بود و رو به آسمان داشتم نماز صبح خود را بدون هیچ مقدماتی اعم از وضو وتیمم و بدون رعایت هیچیک از احکام مربوطه بجا آوردم همین قدر خوشحال بودم که حتی در آن شرایط نمازم قضا نشد با روشن شدن هوا چشمانم را به دور و اطراف چرخاندم تعدادی از اجساد مطهر شهداء و تعدادی از برادران مجروح رزمنده که از صدای ناله ها و تکانهایی که می خوردند معلوم می شد که هنوز به شهادت نرسیده اند و چون در اثر مجروحیت شدید توان حرکت نداشتند با صدای آمیخته با ناله کلماتی را رد و بدل می کردند ادوات جنگی و اسلحه های باقیمانده ازعملیات دیشب اعم از آرپی جی هفت و کلاشینکف و برانکارد و پوکه های فشنگ و… به صورت پراکنده بر زمین دیده می شد تصویر روشنی ازآینده ای که درانتظارمان بود در نظرنداشتیم برخی منتظر بودند که باقیمانده رمقی که در تن دارند پایان یافته و به خیل شهدای دیشب بپیوندند و برخی امیدوار بودند که رزمندگان با حمله مجدد و پیشروی ، خود را به منطقه رسانده و مجروحین را نجات داده و اجساد مطهر شهداء را به پشت جبهه انتقال دهند در همین افکار بودم که از دور صداهایی نامفهوم بگوشم رسید پس از دقایقی احساس کردم صدای سخن گفتن و داد وفریاد چند نفراست که کم کم نزدیک می شوند شاید در وهله اول بفکرم رسید که رزمندگان اسلام در حال پیشروی و نزدیک شدن هستند ولی با نزدیک شدن صداها متوجه شدم که به عربی سخن می گویند چون تقریبا” هوا روشن شده بود می توانستم تصویر غیر واضح چند نفر را که از دور به ما نزدیک می شدند را تشخیص بدهم با شنیدن صدای مکالمه عربی آنان تقریبا” مطمئن شدم که عراقی هستند
ادامه دارد …
