راوی : محمد حسن کافی
سهمیه صبحانه یک لیوان کوچک چای و یک لیوان کوچک آش زرد رنگ بود که عراقی ها به آن { شوربا } می گفتند آش صبح ازبرنج و نوعی عدس تهیه می شد بعضی بچه های شهرستان می گفتند این عدسی که در آش می ریزند در ایران به آن دال عدس گفته می شود اما من تجربه ای از این نوع عدس در ایران نداشتم چای هم همانطور که گفتم به روش عراقیها در دیگهای بزرگ جوشانده می شد و مقدار کمی به آن شکر می زدند بطوری که اصلا” مزه شیرین از آن چشیده نمی شد مقداری از سهمیه نان روزانه را در آش خرد می کردیم و بصورت تلیت درمی آمد و با قاشق آن را می خوردیم البته اوایل اسارت که غذا در قصعه داده می شد هر ده نفر دور یک قصعه می نشستیم و با خردکردن نان در آش با هم آن را می خوردیم اما بعدها که از پس انداز حقوق ماهیانه موفق شدیم هر نفر یک بشقاب رویی بخریم هرکس مایل بود آش خود را در بشقاب جدا می ریخت و جدا می خورد یا بعضی از دوستان روزه می گرفتند و سهمیه آش خود را در بشقاب برای افطار نگهداری می کردند و باز بعدها که هر آسایشگاه با پس انداز حقوق ماهیانه افراد ، یک سطل خریداری کرد و آش صبحانه کل آسایشگاه در یک سطل گرفته می شد و بین افراد آسایشگاه تقسیم می شد من خود سالها در آسایشگاه بیست مسئول آش بودم یعنی گرفتن آش صبحانه و تقسیم آن را بر عهده گرفته بودم صبح ها که سوت آش وچای صبحانه توسط ارشد قاطع نواخته می شد سطل آش را برمی داشتم وبه همراه مسئولین آش سایر آسایشگاهها به آشپزخانه اعزام می شدیم وپس از آوردن آش و انداختن سفره بلند غذا، آش صبح را بین نفرات آسایشگاه تقسیم می کردم یکی از دوستان با یک لیوان شکسته و یک تکه چوب یک ملاقه برایم درست کرده بود که برای ریختن آش در بشقاب نفرات از آن استفاده می کردم جالب اینجا بود که پس از تقسیم آش چند لیوانی در سطل باقی می ماند که به آن آش اضافه گفته می شد و همان چند لیوان هم به نوبت بین افراد تقسیم می شد نوبت آش اضافه از محل نشستن و خوابیدن افراد تعیین می شد از ابتدای آسایشگاه شروع می کردیم و هر روز به چند نفر آش اضافه می رسید در روز بعد نفرات بعد نوبت آش اضافه شان بود تا پس از گرفتن همه افراد مجددا” از اول آسایشگاه آش اضافه تقسیم می شد شاید به هر نفر هر ده تا پانزده روز یکبار آش اضافه می رسید چای هم همینطور در سطل گرفته می شد و تقسیم می شد و نحوه تقسیم چای اضافه هم مانند آش بود.
ادامه دارد …
