راوی : هاشم زمانزاده
ساعت یازده شب بود ؛ سوز سرما تا مغز استخونای آدم نفوذ میکرد ؛ تو همون گودال خودمو به مردن زدم ؛ راننده تانک ؛ تیر خلاصی بهش زدن اسمش محمدرضاقزوینی اهل بیجار بود و همون روز ؛ آخرین روزخدمت سربازیش بود؛ برگه تسویه حسابش آماده بودتافرداصبح بره خونه شون اومدن بالای سرم که تیر خلاصی رو هم به سرم بزنن؛اما یکی شون مانع شد و منو کشون کشون بردن پشت خاکریز؛دستامو باچفیه خودم بستن و تنهای تنها با پای پیاده عقب بردن .
سه تاسنگر منو بردن وتوی هر سنگر ازم بازجویی میکردن و اطلاعات از نیروها و تجهیزات میخواستن و من فقط یه حرف میزدم که “من جمعی بهداریم ” اینم آرم روی بازوم هست این چیزایی که شما میخواین هیچ اطلاعی ندارم ؛ (و برای اینکه ترس تو دلشون بندازم ) گفتم :فقط دیدم که هر سه کیلومتر کلی؛توپ و تانک واسه تون تدارک دیدن سه روزتوسنگر نگه داشتنم وهر روز میبردنم پای دیوار؛چشم ودست مو می بستن و با تیربار تیر اندازی می کردن واما نمی کشتنم تا روز سوم بردنم العماره ؛بعد از سه روز دو نفر دیگه اسیر شده بودن ؛ آوردن شون پیش من ؛ یکی بچه شیروان بود و یکی هم بچه گنبدکاووس بودکه راه شوگم کرده بود؛دست عراقیا افتاده بود ؛
اون شیروانی یه خبری داد که تاچند روز دپرس بودم اون گفت که عراقیا ۸۰۰نفر ازبچه ها روسر بریدن چند روز بعدسه نفرمون بردن بغداد استخبارات ؛ سه ماه اونجا نگه مون داشتن و هر روز میبردن مصاحبه با رادیو بغداد ؛ و بالاجبار باید در اون وقت بایدمیگفتیم ایران غذا وکفش و باس بهمون نمیده و مابدبختیم و اگر نمیگفتیم یه سطل آب سرد روی سر مون میریختن و با کابل میزدن کم کم تعداد مون به ۳۶ نفر رسید تو یک اتاق و با چهارتا پتو و بدون آب؛ روزی یه نوبت یه سطل آب که توش لباس میشستن میاوردن و از لای در میگفتن ؛ کله تو بیار بیرون وتوی سطل بکن و آب بخور مثل…..
بعداز ۳۵ روزسوار یک ماشین شدیم که ازبیرون به شکل آمبولانس اما از داخل به شکل قفس دو طبقه بودکه باید مثل جوجه پاهاتو توشکم جمع میکردی؛جفت درجفت قوز میکردیم و طبقه دوم به همین صورت
جای نفس کشیدن نداشتیم ؛ مجبور بودیم هرچنددقیقه یکبار نوک بینی رو از سوراخ هواکش ماشین بیرون میبردیم ؛ هوایی تازه میکردیم . بعد از چند ساعت زجر آور به قفس بزرگتری رسیدیم که او را نام نهاده بودند ؛ 🌺 عنبر 🌺
ادامه دارد …
