راوی: احمدعلی قورچی
منبع: سایت روزنامه ایران
دنیای اسارت، دنیای پر رمز و رازیست که بعد از سالیان دراز، هنوز ناگفته های آن در دل آزادگان سرافراز کشور سنگینی می کند و شاید حیا و عزت نفس و بزرگواری عده ای از آنان است که از گفتن آن خودداری می کنند و سال هاست این خاطرات را در اذهان خود مرور می نمایند و با این خاطرات زنده و دلخوشند. گاهی آزاده ای در جمع دوستان خود گوشه هایی از آنها را برای هم بندی هایش نقل می کند تا یادآور آن روزگاران باشد. هرچند به قول خودشان گفتن خاطرات درد و گره ای از کوه مشکلات آنان حل نخواهد کرد. آری آنان با خدای خود معامله کردند و امید آن دارند که دردها، رنج ها و سختی های اسارت توشه ای باشد برای آخرتشان. شمه ای از آن خاطرات را می شود در مناسبت های مختلفی چون ایام محرم، ماه مبارک رمضان، ایام شادی ها و… جست و جو کرد که عراقی ها به هیچ عنوان چشم دیدن این ایام را نداشتند و تمایلی هم نداشتند که اسرای دربند همپای ملت شریف و فهیم ایران این روزها را گرامی بدارند، اما اسرای ایرانی با تمام وجود و تا پای جان به مسائل اعتقادی، مذهبی و اخلاقی خود تا لحظه آخر اسارت، با یاری خدا و ائمه معصومین پایبند بودند که یکی از این ایام ماه مبارک رمضان بود که باید از چند روز قبل تمام وجود خود را آماده میهمانی خدا می کردند و چه میهمانی از این بالاتر که در کشوری غریب و تنها همراه با کتک و شکنجه با معبود خویش به راز و نیاز بپردازند و با کلام الهی، قرآن و دعا بیشتر مانوس شوند. هرچند که قطره ای از دریای بیکران درد و رنج و مظلومیت فرزندان پاک بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا(س) را با تمام وجود احساس می کردند و وظیفه خود می دانستند که باید این راه و سرنوشت پرفرازونشیب را ادامه دهند.
در ماه مبارک رمضان فضای اردوگاه، فضایی دیگر بود و با ماه های دیگر سال بسیار فرق داشت و عظمت و کرامت این ماه پربرکت را می توانستی در چهره معصومانه تک تک اسرا مشاهده نمایی. در این ماه دیگر از آن جنب و جوش همیشگی اردوگاه خبری نبود.
عده ای تک و تنها در کنار دیوارها یا سیم خاردارهای اردوگاه می نشستند و در دنیای معنوی خویش غرق می شدند و با چشمانی اشکبار و فریادی در سینه و بغض، به راز و نیاز و شکوه های چندین ساله، شکنجه و بی حرمتی به ائمه معصومین(ع) را زمزمه می کردند و گاهی اشک می ریختند.
ادامه دارد…
