راوی : محمد حسن کافی
به اطراف خود نگاه کردم و دیدم که چند نفر از بچه های گردان ما که وضعیتی مشابه من داشتند در کنار سنگر عراقی ها افتاده اند در آن برهه از زمان سیاست عراق این بود رزمندگان مجروح ایرانی را که در مناطق جنگی باقی می مانند حتی الامکان به اسارت بگیرند در حالی که در سالهای قبل معمولا” این رزمندگان را با زدن تیر خلاص به شهادت می رساندند شاید علت آن ایجاد تعادل بین تعداد اسرای ایرانی و عراقی بود و شاید دلایل دیگر که در جای خود قابل بررسی است چون تقریبا” همه برادران ایرانی که در پشت سنگر عراقی ها جمع شده بودند مجروح بودند و بنا به نوع مجروحیتشان امکان حرکت نداشتند عراقیها در صدد بودند که این مجروحین را به عقب جبهه خود انتقال دهند بیاد دارم پس ازپانسمان مختصر و باند پیچی اولیه که جلوی خونریزی را بگیرد عراقی ها هر چند نفر را سوار جیپ کرده و به پشت جبهه های خود انتقال می دادند عراقیها مرا به همراه سه نفر دیگر از برادران هم گردانیمان بنام مهدی عسگری و سید مرتضی نبوی و شهید سید تقی موسوی سوار یک جیپ کرده و به پشت جبهه انتقال دادند هر چهار نفر بشدت مجروح بودیم وقتی این جیپ در زمین ناهموار جبهه به حرکت درآمد ناله همه مان به آسمان بلند بود بعد متوجه شدیم که ما را به ترتیب یگانها به پشت انتقال می دادند ابتدا به مقر گردان و سپس مقر لشگر و همینطور به مقرهای دیگری که به ردیف منتقل می شدیم در هر یک از مقرها کلی معطلی و سؤال و جواب و گزارش بینشان رد و بدل می شد و چون همگی مجروح بودیم این معطلی ها خیلی ما را کلافه می کرد در یکی از این مقرها جیپ حامل مجروحین توقف کرد و تعدادی از فرماندهان نظامی عراقی برای بازدید از مجروحین اسیر آمدند و فرماندهشان دستور داد که محتویات باقیمانده در جیبهایمان را تخلیه کنند من یک قرآن کوچک در جیب خود داشتم که تصویری از امام خمینی (ره) را در میان آن گذاشته بودم تصویر امام را که دیدند شروع به بد و بیراه گفتن کردند و نهایتا” برای آزار روحی من یکی از آنها تصویر امام را با دستش مقابل صورت من گرفت و دیگری فندک خود را روشن کرد که تصویرامام را آتش بزند من که از این صحنه بسیار ناراحت شده بودم به هرترتیبی بود دستم را دراز کردم تا عکس امام را از او بگیرم که با برخورد شدید آنان مواجه شدم و شاید این اولین برخورد خشونت آمیز عراقیها در ساعات اولیه اسارت 88 ماهه من بود
ادامه دارد …
